طاسی به نداشتن مو و یا ریزش مو و از دست دادن آن در بخش هایی از بدن مثلا ناحیه سر که بطور طبیعی باید مو در آن قسمت ها رشد کند، گفته می‌شود. متاسفانه در بسیاری از کشورهای جهان، یکی از شایعترین عوارض های شناخته شده است. روند مداوم ریزش مو یکی از رایج ترین انواع طاسی، است. در اصطلاح پزشکی به آن آلوپسی آندروژنیک یا طاسی ، با الگوی مردانه گفته می‌شود. در مردان بالغ و حتی در بعضی از حیوانات نیز گاهی رخ می‌دهد. بهتر است پیش از آنکه اقدام به کاشت مو کنیم، از طاسی و عوامل آن بیشتر بدانیم.
طاسی مردانه
آلوپسی آندروژنیک مردانه یا طاسی مردانه را نمی‌توان یک بیماری محسوب کرد. به‌طور معمول در مردان که از نظر ژنتیکی هم مستعد این وضعیت هستند اتفاق می‌افتد. در واقع نوعی پاسخ فیزیولوژیک بدن آن‌ها به آندروژن‌ها یا همان هورمون‌های مردانه می‌باشد.
موهای ناحیه سر در انسان با وجودیکه رشد غیر وابسته به هورمون جنسی مردانه (آندروژن) دارند، امّا دارای گیرندهٔ خاص هورمون‌های جنسی می‌باشند. و به همین دلیل این هورمون‌ها می‌توانند بر ریزش مو مؤثر باشند.
بیشتر بخوانید : مراقبت های بعد از کاشت ابرو
در مردان بخش‌های فرونتوتمپورال یعنی نواحی جلو و اطراف و مرکز سر دارای گیرنده هورمونی هستند امّا در زنان تمام موهای ناحیه سر دارای گیرنده آندروژنی می‌باشند. به همین دلیل در مردان اول ناحیه جلوی سر کاهش مو داریم و بعد ناحیه مرکزی و سپس این دو ناحیه بهم می‌رسند.
برای درمان الوپسی مردانه از مینوکسیدیل موضعی و روش‌های جراحی مختلف می‌توان سود برد. بهترین کاندیداهای درمان با مینوکسیدیل مردان با سن کمتر از ۳۰ سال هستند که کمتر از ۵ سال است دچار ریزش مو شده‌اند.
طاسی زنانه
آلوپسی آندروژنیک زنانه یا طاسی زنانه را گاهی آلوپسی آندروژنیک آدرنال زنانه هم می‌خوانند، چرا که در برخی از این زنان سطح سرمی دهیدرواپی آندروسترون سولفات (DHEAS) که نوعی آندروژن غده فوق کلیه (آدرنال) است، بالا می‌باشد. در این زنان طرح مشخصی از آلوپسی مرکزی اسکالپ بدون فرورفتگی فرونتوتمپورال پدید می‌آید ولی دز زنان کاهش مو در تمام سر به‌طور یکسان پدید می‌آید و زنان مانند مردان دچار طاسی سر نمی‌شوند.
چه داروهایی که نباید مصرف گنیم؟!
داروهای زیادی وجود دارند که باعث ریزش مو و یا طاسی سر می شوند و داروهایی که در زیر نام برده شده است،ریسک ریزش موقت را به عنوان یک عارضه جانبی همراه دارد. بدانیم ریزش مو،یک عارضه غیرشایع این داروها است و وقتی هم که رخ دهد برگشت پذیر است.
عواملی همانند دوزاژ، مدت درمان و متغیر های دیگر در این که افراد چگونه به دارو پاسخ دهند، درجه ریزش مو تعیین می نماید. در بیشتر حالات رشد مجدد مو ها در طی سه چهار ماه متعاقب قطع دارو آغاز می گردد.
داروهای زیر ممکن است مضر باشند:
- بعضی داروهای پایین آورنده کلسترول همانند کلوفیبرات یا جم فیبروزیت ها
- بعضی ذاروهای ضد پارکینسون همانند : لوودوپا
- داروهای زخم معده مثل سایمتدین ،رانیتیدین،فاموتیدین
- داروهای کاهش دهنده فشازر خون از نوع بتابلوکر مثل آتنولول،متوپرولول و تیمولول
- دارو های ضد انعقادی مثل هپارین یا کومارین
- ضد نقرس:آلوپورنیول
- ضد آرتریت:ایندومتاسین،ناپروکسن،متوتروکسات،پنی سیلامین
- ویتامین A با دوز بالا
- داروهای ضد التهاب غیر استرویید مثل بروفن و ناپروکسن
- قرص های بارداری با استروژن بالا
- استروژن های آنابولیک که توسط بعضی ورزشکاران زیبایی اندام استفاده می شود.
- داروهای شیمی درمانی: تقریبا همیشه به سرعت باعث ریزش مو ها می شوند.
- با شروع شیمی درمانی،ریزش مو ها غالبا در طی دو تا سه هفته پس از شروع درمان آغاز شده در طی ۲-۱ ماه بعدی دیده می شود.موها معمولا ۴-۳ ماه متعاقب اخرین مرحله شیمی درمانی باز می گردد.
با این حال چون مو ها ماهیانه نیم اینچ رشد می کنند، چندین ماه ممکن است لازم باشد تا مجددا پوشش طبیعی را ایجاد کند. پس زیاد نگران طاسی مو و یا ریزش مو نباشید.
منابع : ویکی ، ستاره ساعی